Першым вядомым уладальнікам Вобрыны ў XVI стагоддзі быў Яцэк Ратомскі. Затым сядзіба перайшла ў рукі графа Хадкевіча, пазней яе набыў Карл Дунін-Раецкі. Па спадчыне маёнтак перайшоў Юзафу Кашчыцу, маршалку шляхты Навагрудскага павета, які таксама быў афіцэрам напалеонаўскага войска. У 1831 годзе Юзаф узначаліў паўстанцкія атрады ў Навагрудскім і Слонімскім паветах. У гады вымушанай эміграцыі зблізіўся ў Францыі з Адамам Чартарыйскім, сябраваў з Адамам Міцкевічам. Ад Юзафа маёнтак перайшоў сыну Канстанціну, жанатаму на Юліі Несялоўскай. З-за ўдзелу Канстанціна ў паўстанні на маёнтак у 1864 г. была накладзена забарона на карыстанне. Пасля разбіральніцтва маёнтак застаўся за Канстанцінам. Па спадчыне ў 1881 годзе маёнтак перайшоў сынам Юзафу і Аляксандру. Апошнім уладальнікам быў Фелікс Кашчыц, якога ў 1943 годзе расстралялі немцы за сувязь з партызанамі.
75-гадовы мясцовы жыхар Аляксандр Аляксандравіч Мазур бярэцца правесці мяне па мясцовых славутасцях.
Сядзібны дом, які быў разбураны ў гады Другой сусветнай, быў двухпавярховым з мансардным трэцім паверхам і высокім дахам. Да Першай сусветнай дом належаў да ліку найбольш багатых мастацкімі і навуковымі каштоўнасцямі: бібліятэка, архіў, вялікі збор фарфору, галерэя карцін, сямейныя рэліквіі, вытанчаная мэбля, вялікія люстэркі, фарфоравыя насценныя свяцільнікі ў стылі ракако. На жаль, ад дома захавалася толькі паўразбураная сцяна падвальнага паверха, складзеная з цэглы і валуноў.
— Часткай гэтай цэглы і валуноў, якімі быў засыпаны роў, работнікі мясцовага калгаса выбрукавалі дарогу, — расказвае Аляксандр Аляксандравіч. — Я тады працаваў на пагрузчыку. Сам гэтыя камяні і вазіў. Многія мясцовыя шукалі ў гэтых падвалах каштоўнасці і віно, аднак так нічога і не знайшлі.
Аляксандр Аляксандравіч паказвае на добра захаваны тунэль, пракладзены пад алеяй. Ён звязваў сядзібны дом са свіранам. Мы праходзім па змрочным тунэлі, як калісьці гэта рабілі дваровыя людзі, а, магчыма, і самі гаспадары. На падмурку свірана, на вялікім камені, добра чытаецца надпіс: 1839 — год будаўніцтва гаспадарчай пабудовы. Пры Кашчыцах тут захоўвалі авёс, жыта, ячмень і пшаніцу. Пасля вайны мясцовыя жыхары засыпалі сюды бульбу. Аляксандр Аляксандравіч расказваае, што некалькі гадоў таму нейкі бізнесовец планаваў уладкаваць тут гасцініцу і бар, аднак неўзабаве задуму пакінуў. А шкада, турыстам даспадобы прыйшліся б і багатая гісторыя, і мясцовыя краявіды. А ўжо для аматараў прыроды — гэта і зусім рай. У старым парку выдатна захаваліся старыя конскія каштаны, вялізныя белыя таполі, абхапіць якія пад сілу хіба што 6 чалавекам. Як сведчаць дакументы, у парку раслі сасна Веймутава, сасна сібірская кедравая, лістоўніца еўрапейская, ліпа амерыканская, ліпа буйналістая, рэдкі для нашых месцаў ясень пенсільванскі. Мелася шмат дэкаратыўных кустоў, з якіх захаваліся толькі бузіна чорная і чырвоная, бэз, рабіна, біручына, спірэя дуброўкалістая. Тут і сёння выдатна сябе адчуваюць вінаградныя слімакі, якія з’яўляюцца паказчыкам экалагічна чыстай мясцовасці. У парку размешчаны вадаём, вадой з якога палівалі газоны перад домам, а таксама выкарыстоўвалі ў сыраварні. Кажуць, на гаспадарчым двары мелася 150 дойных кароў, з малака якога рабілі адмысловыя сыры.
На вялікім гаспадарчым двары меліся стайня, кароўнік, адрыны, кузня, збудаванне для малатарні. Добра захавалася стайня з зубчастымі франтонамі. Як сведчаць дакументы, тут жа быў гадавальнік драўняных раслін. За стайняй размяшчаўся вялікі фруктовы сад, яблыкі з якога куплялі для продажу мясцовыя яўрэі.
Аляксандр Аляксандравіч расказвае, што ў 300 метрах ад маёнтка Кашчыцы пабудавалі капліцу-пахавальню. Каб дабрацца да месца, нам даводзіцца прабівацца праз густы зараснік.
— Капліцу разбурылі, як і панскі дом, — гаворыць мой праважаты. — Захавалася толькі ўсыпальніца, дзе спачываюць уладальнікі сядзібы. Тут у 1844 годзе пахаваны заснавальнік сядзібы Канстанцін Дунін-Раецкі, у 1874 годзе — дачка Соф’я, праз шлюб з якой маёнтак перайшоў да Кашчыцаў. Памятную пліту ўладкавалі нявестка Юлія Несялоўская і яе дзеці: Соф’я, Юзаф, Аляксандр і Ванда Кашчыцы. У 1923 годзе тут пахаваны 21-гадовы Станіслаў Кашчыц.
Аляксандр Аляксандравіч успамінае, што пасля вайны тут пасвілі сваіх кароў сіроты з дзіцячага дома, які размясціўся ў Чыжыноўцах. Яны разбурылі магілы, дасталі прах. Мясцовыя жыхары перапахавалі астанкі, усталяваўшы на вокнах моцныя краты ад ліхіх людзей.
Аб былой велічы капліцы сведчыць цудам захаваная падлога, упрыгожаная мазаікай, шырокая каменная лесвіца і некалькі надмагілляў. Можна толькі ўявіць, як уладальнікі маёнтка, укленчыўшы перад труной блізкага чалавека, смуткавалі і маліліся аб царстве нябесным.
Сёння пасёлак Першамайскі — сапраўдная скарбніца для аматараў гісторыі і архітэктуры, дзе на кожным кроку можна адкрываць новыя невядомыя старонкі.