В Кореличах в День всенародной памяти жертв Великой Отечественной войны и геноцида белорусского народа прошел митинг-реквием

  22 чэрвеня на Карэліччыне прайшлі   памятныя мерапрыемствы, прымеркаваныя да Дня памяці і смутку — даты пачатку Вялікай Айчыннай вайны.  У памяці чалавечай фатальная дата 22 чэрвеня 1941 года засталася не проста як дата, а як рубеж, пачатак адліку доўгіх 1418 дзён і начэй Вялікай Айчыннай вайны. У гэты памятны дзень мы, удзячныя нашчадкі, аддаём даніну павагі землякам, якія загінулі за гонар і незалежнасць нашай любімай Радзімы, цаной неймаверных намаганняў здабылі Перамогу над ворагам. Трагічныя мерапрыемствы працягнуў мітынг, які адбыўся  каля мемарыяльнага комплексу “Зорка”. Наша зямля шмат што можа ўзгадаць... Памятае попел спаленых вёсак, слёзы маці, дзіцячыя цацкі, кінутыя ў спешцы уцёкаў. Гэтыя ўспаміны,  як незагойная рана, якая баліць нават праз дзесяцігоддзі.  Мы памятаем  мужнасць тых, хто стаяў да канца, хто абараняў родную зямлю не толькі са зброяй у руках, але і проста застаючыся чалавекам у нечалавечых абставінах. Перад прысутнымі выступіў старшыня Карэліцкага раённага выканаўчага камітэта Андрэй Гардзей: —      Сёння мы сабраліся разам, каб аддаць даніну памяці і павагі тым, хто ў цяжкія гады Вялікай Айчыннай вайны праявіў нязломную волю, мужнасць і самаадданасць. 22 чэрвеня 1941 года стала чорнай вехай у гісторыі нашай краіны. Гэты дзень назаўсёды ўрэзаўся ў нашу памяць, як пачатак цяжкіх гадоў выпрабаванняў, страт і гераізму. 84 гады таму гітлераўскія войскі вераломна напалі на Савецкі Саюз. Беларусы першымі прынялі на сябе разбуральны ўдар нямецкай армады: звыш мільёна чалавек змагаліся на франтах, вялі жорсткую барацьбу на акупіраванай ворагам тэрыторыі.  Фашысцкія акупанты ставілі сваёй задачай ліквідаваць дзяржаўнасць Беларусі, ператварыць яе ў аграрна-сыравінны прыдатак Германіі. Па плане "Ост" гітлераўскае кіраўніцтва прадугледжвала на працягу 30 гадоў 75% беларускага насельніцтва па расавых і палітычных прыкметах знішчыць або выселіць на ўсход, а астатнія 25% — анямечыць і выкарыстоўваць у якасці сельскагаспадарчых рабоў. На тэрыторыі Карэліцкага раёна фашысцкія карнікі знішчылі звыш 4000 мірных жыхароў, 1200 чалавек былі вывезены на катаржныя работы, каля 2000 не вярнуліся з поля бітвы,  часткова спалены 59 вёсак, 13 з якіх былі знішчаны цалкам.  Прайшло шмат гадоў, але ніхто не забыты і нішто не забыта... Важна памятаць, што Вялікая Айчынная вайна — гэта не толькі гісторыя мінулага, але і ўрок для будучых пакаленняў. Мы павінны памятаць, што мір — гэта каштоўнасць, дзеля якой варта змагацца, якую неабходна берагчы. Пакуль мы жывыя, пакуль мы памятаем, 22 чэрвеня —  дзень, які заўсёды будзе днём памяці і смутку. Будуць хвіліны маўчання, запаленыя свечкі і кветкі, ускладзеныя да  помнікаў. Вечная памяць усім, хто не вярнуўся з палёў бітваў! Слава тым, хто абараніў нашу Радзіму!  Цішыня — яна гудзе ў вушах. Глыбокая, цяжкая, як быццам у ёй затрымаліся ўсе невымоўныя словы. Цішыня пасля выбуху, пасля крыку,  апошняга стрэлу. Гэта не проста адсутнасць гуку. Гэта прастора паміж “было” і “стала”, паміж жыццём і памяццю. Гэта месца, дзе жыве рэха,  дзе мёртвыя размаўляюць з жывымі. І калі ўсе словы ўжо сказаны,  песні праспяваны, а прамовы вымаўлены — менавіта цішыня застаецца самым сумленным помнікам. Таму што часам толькі маўчанне можа перадаць тое, перад чым бяссільныя любыя словы. З прамовай да прысутных звярнуўся благачынны цэркваў Карэліцкай акругі іерэй Ігар Пірог, які падкрэсліў, што толькі разам, толькі салідарнымі намаганнямі наш народ змог вынесці ўсе нягоды і адолець ворага. Таксама ён сказаў аб тым, які ўклад у справу Перамогі ўнеслі людзі, якія належалі да  Праваслаўнай Царквы.   Удзельнікі мітынгу  ўшанавалі памяць  загінулых хвілінай маўчання, усклалі жывыя кветкі да помніка. У знак памяці аб подзвігу воінаў, аб мірных беларусах, жыцці якіх нічога не каштавалі для фашысцкіх захопнікаў. У гэты жалобны дзень сотні тысяч беларусаў нясуць кветкі і вянкі да абеліскаў, дэманструючы імкненне да міру, стварэння, адзінства, захавання гістарычнай памяці ўсіх часоў і ўсіх этапаў станаўлення цяперашняй мірнай і незалежнай Беларусі. — Калі пачалася вайна, я быў зусім маленькі, але мама расказвала пра той жах, які адчулі людзі, — расказвае былы малалетні вязень нацызму Глеб Крышэнь. — Мае бацькі заўсёды казалі, што вайна — самае страшнае на зямлі. А самая вялікая каштоўнасць — мір. Няхай неба над Беларуссю будзе заўсёды блакітным і сонечным, як сёння. Кацярына КУКАНАВА Фота Іны ЛЕЙКІ