89-летняя жительница деревни Погорье Зинаида Уласевич делится секретами долголетия

Дом у вёсцы Пагор’е Красненскага сельсавета пад нумарам 14 знаходзім адразу. Сустракаем рухавую не па гадах жанчыну.

— Я ўсё жыццё працавала, — пачынае аповед Зінаіда Іванаўна. — Цяпер таксама не магу без працы, у асабістай гаспадарцы — карова, куры, трусы, індыкі. Дочкі цікавяцца: «Мама, дакуль будзеце трымаць карову?» У адказ кажу: «Пакуль буду хадзіць». Жанчына нагадвае пра тое, што па спецыяльнасці яна заатэхнік (мае вышэйшую адукацыю) і ветфельчар (сярэднюю спецыяльную).

Зінаіда нарадзілася на хутары каля вёскі Загор’е. Там прайшло  дзяцінства. Закончыла чатыры класы Загорскай школы. Затым вучылася ў Карэліцкай сярэдняй школе. Пасля смерці бацькі пераехалі ў вёску Пагор’е. Школу скончыла ў Шчорсах.

Пасля вучобы ў Ваўкавыскім ветэрынарным тэхнікуме прыехала на працу ў мясцовы калгас. Завочна закончыла Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут.

— Увесь час працавала ў калгасах «Новае жыццё» і «Маяк», — апавядае далей суразмоўца і нагадвае свае прафесійныя прыступкі: ветэрынарны работнік, заатэхнік-селекцыянер, загадчык фермы, лабарант, на пенсіі — вартаўнік фермы. Яна мае каля сарака гадоў працоўнага стажу.

У 1962 годзе Зінаіда  выйшла замуж за Міхаіла Уласевіча. Юнак  праходзіў практыку ў мясцовай гаспадарцы. Калі пажаніліся, працаваў аграномам. Міхаіл Адамавіч пэўны час узначальваў калгас «Новае жыццё». Добры па характары і вельмі клапатлівы, кіраўнік праяўляў увагу да вяскоўцаў і  падтрымліваў іх у складанай сітуацыі.

Зінаіда Іванаўна на пенсіі прадаўжала займацца асабістай гаспадаркай: трымала дзвюх кароў і шмат свіней. «Старалася  дзеля дзяцей, каб вывесці іх у людзі. Старанні не аказаліся дарэмнымі: дочкі знайшлі свае дарогі ў жыцці. Жанна працуе ўрачом, у Марыны справа эканамічнага накірунку. Сэрца радуюць чацвёра ўнукаў і праўнучка Сафія», — гаворыць шчаслівая жанчына.

На гэтым клопаты руплівіцы не заканчваюцца: яна прадаўжае даглядаць 90-гадовую суседку Таццяну Мікалаеўну Бумай. «Удваіх весялей ды дочкі падтрымліваюць», — тлумачыць на гэта Зінаіда Іванаўна.

Падчас нашага візіту гаспадыня варыла бульбу. «Гэта для ўнукаў, якія завіталі ў госці. Крысціна працуе праграмістам, а Антон — урачом. Любяць аладкі, але іх  спяку пазней,» — жанчына ўвесь час у прыемных клопатах.

— У чым сакрэт даўгалецця? — цікаўлюся ў 89-гадовай жанчыны.

— Працавала ўсё жыццё, — у чарговы раз паўтарае субяседніца і дадае: шмат ездзіла на веласіпедзе, жывёла пасвілася на пашы, і трэба было  ўсюды паспець. Галоўнае правіла жыцця: неабходна пастаянна рухацца і жыць змястоўным жыццём.

Зінаіда Іванаўна наведвае царкву і чытае часопісы. З надзеяй чакае вясну, каб ізноў пачаць працаваць на прысядзібным участку.

—  Самае галоўнае, каб быў мір на планеце, а астатняе ўсё залежыць ад нас саміх. Трэба жыць і працаваць, — сказала напрыканцы сустрэчы доўгажыхарка.