— Таццяна Мікалаеўна, як пачынаўся Ваш працоўны шлях у жывёлагадоўлю?
— Раней працавала поварам у мясцовай Дальнаруцкай базавай школе. Калі ў 2011 годзе яе зачынілі, перайшла на працу ў СВК «Маяк-Заполле». Спачатку была кладаўшчыком, а ў 2015 годзе прапанавалі ўзначаліць ферму «Горная Рута».
— Скажыце, сёння ў Вас няма шкадавання аб гэтым?
— Праца мне падабаецца. Наш калектыў — гэта тры даглядчыкі, два вартаўнікі, асемянатар, ветфельчар. Мы працуем зладжана, дбаем пра канчатковыя вынікі, любім жывёлу.
— Давялося чуць, што ў Вас гэта сямейнае?
— Сапраўды, муж Валерый Васільевіч працуе ветфельчарам на ферме «Паланая», а таксама па сумяшчальніцтве на ферме «Горная Рута». У СВК «Маяк-Заполле» — з 1991 года. Праца ў адной галіне — гэта агульныя інтарэсы і жаданне дабіцца добрых вынікаў.
— А паказчыкі ў працы Вас задавальняюць?
— Так. Сярэднясутачныя прывагі жывёлы на дарошчванні складаюць 960 грамаў, захаванасць маладняку на ферме «Горная Рута» — 100 працэнтаў. Кармы для жывёлы якасныя, яны захоўваюцца ў добра абсталяваных траншэях. Разам з тым хачу адзначыць добрасумленную працу жывёлаводаў Юрыя Уладзіміравіча Капацэвіча, Таццяны Аляксандраўны Лапаты, Людмілы Міхайлаўны Гладкай.
— Як складваюцца справы ў сям’і?
— Наша сям’я час ад часу папаўняецца. Выхавалі дачку Вольгу і сына Аляксандра, якія маюць ужо свае сем’і. У нас чацвёра ўнукаў. Трымаем асабістую гаспадарку: свіней, трусоў, курэй. Ёсць агарод, дзе вырошчваем агародніну. Пра сям’ю скажу так: чалавек павінен жыць у сям’і, каб праяўляць клопат адзін пра аднаго, і гэта радасць і шчасце.